Terugkomend probleem.
Sinds begin Maart ben ik niet blij en dat was tot gisteren ook nog zo. De reden hiervoor is dat ik mijn Nederlandse mobile telefoon niet meer kan vinden. Al weken ben ik hier erg ziek van en nadat er eerst het besef kwam dat ik dus ook dit of dat kwijt ben aan contacten of documenten, komt beetje bij beetje de berusting om het dan maar te gaan accepteren. Het hele huis was overhoop gehaald, terwijl de telefoon al jaren op slecht 2 plekken in het huis zou moeten liggen. Of naast me bed of in de woonkamer op het kleine tafeltje bij de oplader. Niet dus.
Sinds ik in het bezit ben gekomen van de juiste visum papieren om in Australie te verblijven, ben ik ook in het bezit van een australisch mobiel nummer en een australisch prive emailadres. Zo hou ik mijn Nederlandse contacten en Australische contacten appart van elkaar en ben ik voor iedereen te bereiken. In het begin werd er nog wel eens midden in de nacht gebeld op het Nederlandse mobieltje, of kwamen er berichtjes binnen maar dat is ondertussen gelukkig minder geworden. Dat is natuurlijk ook wel logisch want ik ben minder zichtbaar voor veel mensen in Nederland. Daarnaast hou ik via mijn Facebookpagina veel mensen op de hoogte van verschillende gebeurtenissen hier in Australie, en aan de reacties te zien wordt dat gewaarderd. Hoe sinterklaas gevierd wordt, bepaalde reisjes, gebeurtenissen thuis en veel verhaaltjes van dochterlief zorgen voor emotionele reacties. Vooral de verhaaltjes over dochterlief zijn populair en de afgelopen jaren krijg ik ook nog eens het verzoek van vele om een boek te gaan schrijven, omdat mijn manier van schrijven als prettig, leuk, plezierig en “lekker leesbaar” wordt gezien.
Zo was er begin Mei weer een evenementje waar dochterlief aan deel wilde nemen. De Nederlandse club in Melbourne organiseerde in hun clubhuis voor de eerste keer na lange tijd weer een koningsdag. Vanaf 11.00 uur tot 16.00 uur was er een gratis samen komen waar verschillende bedrijfjes hun spullen konden verkopen en in de avond was er een feest met een DJ en hiervoor moesten tickets worden gekocht. Voor de kinderen was er overdag de mogelijkheid om spullen te verkopen via een vrijmarkt achter in de tuin. Nadat ik uitleg had gegeven aan Emma wat een vrijmarkt is, en dat er geld verdiend kon worden, was de interesse groot. Er moesten spullen bij elkaar worden gevonden en papa en mama waren ook blij want er zou een meer dan opgeruimde woning na koningsdag te voorschijn komen. Maar 4 dagen van te voren was er nog steeds geen spullen bij elkaar gezocht door dochterlief en ook 2 dagen van te voren was er nog niets gebeurd. Het was dan ook papa die vrijdag overdag de verschillende dozen met speelgoed en knutselmateriaal te voorschijn haalde en op zoek ging naar spullen waar dochterlief te oud voor was geworden en spullen die nauwelijks de laatste maanden/jaren werden gebruikt. Er kwamen puzzels te voorschijn waarvan niet zeker was of alle puzzelstukjes er waren, dus ging papa de verschillende puzzels in elkaar zetten. Na een uurtje bleken alle puzzelstukjes aanwezig, nadat de missende stukjes uit de verschillende hoekjes van het huis tevoorschijn waren gekomen.
En toen de 11e doos met speelgoed te voorschijn kwam en er gekeken werd wat er precies in zat, gebeurde het. Met mijn hand ging ik naar de bodem van de doos om zo wat speelgoed aan de kant te schuiven en nog beter te zien wat er precies in de doos zou zitten, toen ik plotseling werd gebeten. In een reflex trok ik mijn hand terug en was een beetje van slag. Toen ik naar mijn hand keek zag ik al een druppel bloed over de palm van mijn hand verschijnen en de pijnscheuten namen toe. Er kwam ook wat angst naar boven, want door wat was ik precies gebeten? Het eerste wat boven kwam was een spin en dat brengt zorgen. Was het een giftige spin of niet? Ook zou het nog weleens een gecko of een lizzard kunnen zijn, maar het ergste was toch wel een spin. Maar om nu direct naar het ziekenhuis te gaan en dan lachend te horen krijgen dat het een simpele huisspin is die ongevaarlijk blijkt te zijn, lijkt me niet prettig. Om zo’n vernedering te besparen moest ik dus zeker weten wat mij gestoken of gebeten had en dus moest de doos op zijn kop gezet worden om een fotootje te maken. Ik zag geen spin, geen gecko of lizzard dus de verbazing nam toe. Het speelgoed werd nog eens wat verder aan de kant gelegd maar er was echt niets te zien. Vreemd en de wenkbrauwen gingen omhoog van verbazing. Voor de zekerheid hield ik de lege doos tegen het licht om te zien of er niet ergens in een hoekje of onder een klepje van de doos zich toch nog een klein spinnetje bevond, maar niets te vinden. En toen ik het speelgoed weer terug in de doos wilde stoppen zag ik toch iets bewegen.
En toen ik goed keek zag ik tot mijn verdriet een bekend gezicht. Was dat niet die verschrikkelijke dino die in juni 2020 ons huis was uitgezet door zijn verschrikkelijke misdragingen? De schrik sloeg toe en zeker toen ik zag dat de dino ook nog eens zijn tanden liet zien. Hoe is het mogelijk dat deze Dino toch nog steeds in het huis is? Zou dochterlief een spelletje met mij hebben gespeeld en in plaats van de belofte om de dino weg te gooien, deze toch stiekem bij zich hebben gehouden? Vragen vragen vragen. En misschien vraagt dit alles om wat meer uitleg. Op mijn Facebookpagina van 27 juni 2020 werd er aandacht besteed aan deze dino en werd er uitleg gegeven over de ontstane situatie.
27 juni 2020:
Na herhaaldelijk geprobeerd te hebben om toch een goede samenwerking te creeren, is het vanaf vandaag definitief over tussen ons. Ik blijf lang geloof en hoop houden in een goed gesprek, en ik ben ook geen voorstander om voor een groot publiek iemand te breken of schade aan te brengen, maar vandaag doe ik het graag. Zie de foto's van de dader!
Dit klote beest( die kop alleen al!) is klein, scherp maar boven alles heel vaak op de verkeerde plek op de verkeerde tijd. Wakker worden met deze dino in je rug is niet echt prettig. Op de bank gaan zitten daar waar blijkbaar deze dino plotseling is gaan liggen is geen fijn gevoel. Wel eens een keertje in de woonkamer op deze dino stappen is helaas ook geen uitzonder meer, maar vandaag was echt de limiet! Tijdens het stofzuigen eventjes bukken voor de kleine en lastige hoekjes en wie bleef er in mij knie hangen? Precies deze dino.
Geen idee hoe die heet, wat zijn achtergrond is, wie zijn ouders zijn en waarom die het op mij heeft gemunt, maar genoeg is genoeg. Hij eruit of ik eruit waren mijn woorden tegen dochterlief. Ik mag nog zeker 1 nachtje blijven slapen want ze gaat er over nadenken. Benieuwd of er met deze dino morgen nog actief zal worden gespeeld of dat deze dino wakker wordt ergens tussen het afval in Melbourne. Ik vermoed het laatste.
Waarschijnlijk zijn er ergere dingen in het leven te noemen, maar ik weet nu even geen voorbeeld te noemen. De pleister laat ook al los!
De “name & shame” aanpak van toen met foto’s werkte, want de dino verdween. Althans, dat werd verteld maar nu blijkt dat dat dus niet gebeurd is. Sterker nog, meneertje Dino heeft wat vriendjes gevonden die ook de akkelige kenmerken vertonen om mij pijn te willen gaan doen op verschillende plekken op mijn lichaam. De woede komt weer boven, en met stemverheffing laat ik dan ook duidelijk blijken dat bijten niet de oplossing is. De dino’s zijn de aanval al gestart en van enige respect naar de ouderen is dus geen spraken. Ik moet direct denken aan de manier hoe dat in Nederland zou worden opgelost. “Aanpakken dat tuig!”, maar ik ben bang dat dit net als in Nederland dan alleen maar bij woorden zal blijven. Dan maar overgaan tot daadwerkelijke actie. Een intensief en oneerlijk gevecht vindt plaats. Maar liefst 8 dino’s tegen mij en ik moet het hebben van mijn slimmigheid. Met de vuilnisbak in mijn ene hand, probeer ik de dino’s met mijn andere hand in de vuilnisbak te schuiven, maar ze hebben me door en verspreiden zich. Ondertussen is mama vanuit haar kantoor op het gestommel afgekomen en vraagt zich af wat er aan de hand is. Als ze halverwege de trap is ziet ze het waarom en ook zij is verbaasd dat de dino’s er nog zijn. Als een soort vredesmacht begint vrouwlief het gesprek met de dino’s en bedaard mij tot rust. “Praten help niet meer tegen dit tuig!” schreeuwde ik naar mijn vrouw, en vocht stevig door, net als de Dino’s. Vermoeid lassen de Dino’s en ik eventjes een pauze in, en daar profiteert mijn vrouw van om tot praten met elkaar over te willen gaan. Ik doe beleefd een stap naar achter tijdens het uithijgen en val bijna over het speelgoed van doos 11 wat op de grond verspreidt ligt. Nu ben ik helemaal pissed en verdwijn naar de slaapkamer om eventjes tot mezelf te komen.
Dan komt mama na 2 minuten de slaapkamer in en heeft goed nieuws zegt ze. Dat lijkt me sterk maar ik hoor het toch aan. “ De dino’s weten waar je mobiele telefoon is!” Als dat waar is, dan is dat goed nieuws, maar staat los van het feit dat de dino’s illegaal verblijven in ons huis. De kleine meid heeft iets uit te leggen als ze terug is van school!!!
Na bijna 10 weken heb ik mijn Nederlandse mobiel weer terug. En in het belang van de vrede is er besloten dat de dino’s zich de komende weken zich rustig zullen gaan houden zoals ze dat de afgelopen 5 jaar ook hebben gedaan. Ik, maar ook mijn vrouw, hebben ze in die periode tenslotte ook niet waargenomen in die periode. “Als zij zich daadwerkelijk aanpassen aan de normen en waarde van dit huis dan mogen ze blijven.” en dat bericht aan mijn vrouw wordt door de dino’s voorlopig gerespecteerd en ook zo uitgevoerd.
Het is mij wel duidelijk geworden dat er veel te veel speelgoed in huis is, aangezien het blijkbaar mogelijk is om zo lang ongestoort in ons huis te wonen zonder gezien te worden zoals de dino’s hebben gedemonstreerd. Het zorgt ervoor dat er nog meer speelgoed klaar wordt gezet om op de vrijmarkt te gaan verkopen. En nu maar hopen dat aan het einde van de dag, al die rommel dan weer niet terug de auto in wordt gesleept.
