Ze werd ineens beroemd en iedereen sprak over haar. Op kantoor en bij de sportvereniging, en ook op het journaal kwam ze in het nieuws, met een foto waar op ze lachtte. Er werd uitleg gegeven wat ze toen droeg. Lichte spijkerbroek, rood t-shirt met lange mouwen, witte adidas schoenen en sokken die bij de hema waren gekocht. Er werd verteld dat ze lang krullend zwart haar had, 1 meter 58 lang was en haar ogen waren groen.  Op de foto die werd getoond lachtte ze zorgenloos maar dat was toen.

Op het journaal kwam niets over haar lieve glimlach die ik al direct zag. toen ik voor het eerst met haar ouders in gesprek kwam over het verkopen van hun woning. Met een beetje brutale ogen en met een lieve stem maakte zij, maar ook haar 2 zussen indruk op mij. Tieners die nog volop in het leven stonden zonder enige twijfel. Een bijzonder gezin waar waardering voor was. Ik kreeg de opdracht om hun woning te gaan verkopen. Er werden afspraken gemaakt met aspirant kopers om de woning te bekijken en elke keer als er een bezichtiging was, hing er een gezellige sfeer bij deze mensen. Vriendelijkheid voorop en ondanks dat het soms moeilijk communiceren was door de taalbarrier, bleek de dankbaarheid altijd groot dat ik mijn best deed om de woning te verkopen. 

Het was dan ook een schok toen weken later en na een aantal bezichtingen met aspirant kopers in het huis, het bericht kwam dat plotseling de jongste dochter niet thuis was gekomen. Van heel dichtbij maakte ik het drama mee bij dit gezin maar ook in de wijk. De verkoop werd tijdelijk stop gezet aangezien er andere prioriteiten waren. Enkele weken na de verdwijnen werd ik uitgenodigd door de mensen om te horen dat ze besloten hadden voorlopig niet hun woning te gaan verkopen. In het opgestelde contract stond dat er een bedrag betaald moest worden en de mensen gaven aan dat ze dit zouden doen. Mijn opmerking dat deze situatie ook bij ons op kantoor indruk had gemaakt en dat er besloten werd om geen kosten in rekening te brengen, werd emotioneel en met grote dankbaarheid ontvangen. Mocht er weer over verkoop van het huis worden gesproken, dan zou ik weer gebeld worden.Er gebeurde toen heel veel en met veel emoties. Ik weet nog goed dat deze hele situatie op mij dan ook als mens, veel indruk heeft gemaakt. 

Maanden later was er geen aandacht meer in de media. Niets in de krant en niets op televisie. Toen was er nog geen internet. De pijn en het verdriet bleef bij de familie. Er kwamen ook wilde verhalen want zo zou de dochter zelf zijn weggegaan en met vrienden gevlucht zijn naar het buitenland. Ze zou lid zijn geworden van een bende en in het verkeerde millieu terecht zijn gekomen. Geen feiten maar verhalen waar niemand zekerheid over kon geven. 

Ik besloot iets later een kaart te sturen als een kleine ondersteuning en dat er nog steeds aan hun gedacht werd. Er kwam een reactie via de dochters. Zij kwamen op de zaak langs en hadden cake meegebracht. Er werd verteld dat mijn kaart door de ouders als erg bijzonder en positief werd ontvangen en dat ze het medeleven erg konden waarderen. Er werd koffie en thee gedronken en ik vroeg naar hun eigen persoonlijke omstandigheden. School was lastig en van studeren kwam dan ook weinig terecht. Ik zag nog steeds veel verdriet en onbegrip in hun ogen. 

Iets later was er een kort gesprek met de vader in de tuin van hun woning, toen ik voorbij liep opweg naar een nieuwe klant. Nog steeds geen nieuws en nog steeds was er verdriet en onzekerheid over de verdwijning van de jongste dochter. Precies een jaar later, stuurde ik wederom een kaart en omdat opnieuw bleek dat de familie dit erg wist te waarderen, gebeurde het wel vaker dat er contact was met de familie. Soms liep ik zomaar langs als ze in de tuin zaten, soms was er telefonisch contact en soms werd er een kaart gestuurd. De vriendschappelijke band werd vooral door de vader als een bijzondere geste gezien. In de jaren erna kwam hij nogal eens langs voor een gesprek en koffie. Met zelfgemaakte cake was hij en een van de dochters altijd weer welkom. Er was niet altijd uitgebreid tijd, maar de aandacht was altijd gemeend. Uiteraard werd er altijd eventjes navraag gedaan over de laatste stand van zaken van de jongste dochter, maar die bleef helaas onveranderd.

Ook nadat ik jaren later in 2005 mijn bedrijven verkocht, stuurde ik zo nu en dan nog wel eens een kaart naar de familie. Meestal rond 1 september, de dag dat de jongste dochter verdween, maar ook op andere dagen. Het werden wel steeds minder kaarten dan in het begin.

In Augustus 2024 kwam ik in Rotterdam op straat een van de dochters tegen. Ze herkende mij, spraak mij aan en dat was misschien maar goed ook aangezien ik ze niet zou hebben herkend. Een tiener toen, een prachtige volwasse vrouw nu, werkend in de advocatuur. Ik kreeg te horen dat haar vader 3 jaar geleden overleden was en dat ze mij geen kaart hebben gestuurd omdat ze geen adres van mij hadden. Melbourne was ook te ver en te lastig om in Covid tijd te reizen. Haar vader had het nog regelmatig over mij en dat was goed om te horen. Navraag naar haar jongste zus bracht weer wat emoties terug, bij beide. Het voelde als een etterende wond die maar niet wil genezen, zei ze tegen mij. Ik kan me dat wel voorstellen. Al die blijvende onzekerheid die nooit echt weg zal gaan totdat er meer duidelijkheid zal komen. 

Het is weer begin september en ik moet dan altijd weer eventjes denken aan die tijd van toen. Aan dat opvallende gezin met die drie knappe dochters en speciaal aan dat jonge meisje met die mooie glimlach, waar zelfs de Mona Lisa wel een klein beetje jaloers op zou zijn geweest. Nog altijd blijf ik hoop houden dat er een berichtje komt dat zij weer gevonden is, ook al zal haar vader dat niet meer meemaken en is die kans minimaal. Veel vragen blijven al jaren onbeantwoord, en voor vele is het  allang verleden tijd. Maar haar naam blijft voor altijd Siena.