23 November 2024

Een onvergetelijke dag.

Vrijdag 22 November 2024 zal een onvergetelijke dag worden. De Formule 1 race wordt dit weekend in Las Vegas gehouden en dat betekent met het tijdsverschil tussen Las Vegas en Melbourne, dat ik voor het eerst niet in de avond, midden in de nacht of maandagochtend erg vroeg, naar de race hoef te kijken maar overdag. Al weken keek ik hier naar uit en had hierom ook rekening gehouden met het maken van afspraken. Geen afspraken dus in de middag op vrijdag, zaterdag en zondag. En nu op vrijdag, is het wachten eindelijk over. De wekker gaat nog wel om 04.30 uur omdat ik nu eenmaal op vrijdagochtend training geef aan een college volleybalteam van 06.00 tot 08.15 uur. Als ik rond 09.30 uur weer thuis ben, vertelt de vrouw dat ze een vrije dag heeft genomen en dat ze naar de stad gaat. Het hele huis voor mij alleen en het is wachten tot het 13.30 uur is als de 1e training van start gaat.

Het is erg warm vandaag en in de tuin zitten is dan ook een prima oplossing. Ik zit wat spelletjes te doen op de Ipad, voel het windje maar merk dat ik wat begint in te dutten en de Ipad tot 2 keer toe bijna uit mijn hand laat vallen. De Ipad wordt uit voorzorg maar weer terug gelegd op de tuintafel en ik bekijk de tuin, de lucht, hoor de vogels zingen en besef dat ik een prettig momentje beleef. Een geluksmomentje zullen we maar zeggen. Totdat ik wakker word van het alarm van mijn mobiel omdat deze standaard staat afgesteld om 14.45 uur, zodat ik Emma van school kan gaan halen. Kut! Ik heb dus de eerste vrije training gemist van 13.30 tot 14.30 uur en begin erg van mezelf te balen. Dan ben je ook wel een sukkel als je ergens weken naar uit kijk, en dan op het moment suprême in een tuinstoel in slaap valt. De tweede vrije training is straks om 17.00 uur Melbourne tijd.

De kleine meid wordt op de fiets van school gehaald en haar blijdschap en enthousiaste verhalen over wat ze allemaal gedaan heeft vandaag, maken ook mijn vervelende gevoel weer snel doen verdwijnen. Dan krijg ik een berichtje van Mama, de tennisles van Emma van 16.30 tot 17.15 uur gaat door de hitte niet door vandaag. zo he, kom ik daar eventjes goed mee weg. Ik was heel die tennistraining van Emma vergeten, omdat ik alleen maar bezig was met de twee vrije trainingen op de vrijdag. Om 15.45 uur komt vrouwlief terug van de stad en er worden wat kledingstukken getoond en ook Emma is blij met haar nieuwe schoenen.

Dan vraag de vrouw of we samen misschien een spelletje Rummikub kunnen doen. Ik wil haar niet teleurstellen dus zeg dat dit oke is, mits we nu wel direct beginnen want over een uur en een kwartier begint de tweede Formule 1 training. We beginnen en tot mijn teleurstelling speelt mijn vrouw de sterren van de hemel en krijg ik het eerste en tweede potje een pak slag. Dit is nog niet eerder voorgekomen en plotseling spreekt mijn vrouw goed Nederlands. “ Nog een poetje?” en telkens volgt er daarna een gemeen lachje. Van wie zou ze dat toch hebben? Er wordt dan wel over ditjes en datjes gesproken tijdens het spelen, maar ik moet beter gaan opletten. Ik word ongevraagd geïnformeerd over een aantal dingen. Het bier is in de aanbieding, ik heb de moeder van een klasgenootje van Emma nog gezien in de stad en het sneeuwt in Roemenië en dit wordt ondersteund met foto’s uit Brasov, op de mobiele telefoon. Het zal allemaal wel, maar focus, focus, focus Bestebroer! Maar ook het derde en vierde potje wint zij en als ik de puntentelling bekijk, zie ik dat ze 985 punten heeft en ik sta zelfs in de min met 115 punten. Nooit eerder gebeurd. Het is ondertussen 16.47 uur en ik begin een beetje op mijn stoel te schuiven want het gaat bijna beginnen. “Laste poetje, okay?” zegt vrouwlief, maar dat moet dan wel een heel snel potje gaan worden. Eindelijk heb ik een beetje betere stenen en ik ga lekker. Deze wil ik echt winnen. Sterker nog, deze moet ik echt winnen, al is het alleen maar voor de eer. Ik zie plotseling een fantastische mogelijkheid om extra punten te realiseren en zo te winnen, door met de joker te eindigen. Kleine kans misschien maar als dat lukt krijg ik dubbele punten en het lukt nog ook. Zo kom ik in het vijfde potje eindelijk van mijn minpunten af, en eindig met 1935 punten en vrouwlief met 1230 punten. Gewonnen!!!!, Iemand aan tafel is niet blij en ik ben niet blij dat het ondertussen alweer 17.13 uur is.

Vrouwlief vraagt aan tafel nog gauw of het goed is dat we pannenkoeken als avondeten gaan eten en of ik dan, als zij de pannenkoeken aan het maken is, nu direct eventjes naar de winkel wil gaan om het bier te kopen wat in de aanbieding is. Met grote ogen van verbaasdheid vertel ik haar dat ik bier zal gaan halen na 18.00 uur als de 2e vrije training over is. Met “It’s only 5 minutes and you are already back” probeert ze te overtuigen, maar de laptop ligt al op mijn schoot en wordt aangezet. Lieverd, om 18.00 uur vertrek ik, maar nu ga ik F1 kijken. In de keuken aangekomen hoor ik mijn vrouw zeggen dat ze te weinig bloem heeft en er ook niet genoeg melk is om pannenkoeken te bakken. “It’s only 5 minutes and you are back” reageer ik gevat en er wordt gelachen in de keuken. Gauw de laptop en de livestream aanzetten.

Bijna 20 minuten later -ik ben ondertussen met de laptop en kijkend naar de live-streaming F1, naar de tuin verhuisd en zit lekker in het zonnetje- wordt er een bord met 4 pannenkoeken op de tuintafel naast mij gezet, om direct daarna naast het bord en de laptop een flesje bier te zien verschijnen met de opmerking “You’re welcome your majesty!” inclusief een lieve glimlach.

Ik kijk nu al uit naar morgen en zondag de racedag. En dat in de middag! Misschien morgen wat extra biertjes kopen. Hoewel, dan val ik misschien wel weer sneller in slaap. Hoe dan ook, vrijdag 22 November 2024 is toch nog een onvergetelijke dag geworden.

17 November 2024

Je kan maar duidelijk zijn- part 2

“Wat bedoel je papa? Dat de pepernoten en het snoepgoed ergens gegooit wordt en ik het dan moet zoeken?” Dat bedoeld papa. “En gooi dan wat lekkers in een of andere hoek is toch het liedje?” Eventjes was het stil. “En waar precies gooit zwarte piet het dan?” En toen duidelijk werd dat het onzeker was waar, werd er begonnen met het knutselen. En 5 minuten later is er een papieren snoepzakje gefabriceerd, met tekst.

Voor het niet lang willen zoeken naar pepernoten en snoepgoed is nu dus een oplossing gevonden.

“ Je hebt Sinterklaas verkeerd geschreven. Gaat die ouwe man vast niet leuk vinden!” De correctie geeft een wat rommelige indruk, maar het gaat om het idee. Er werd dus besloten om geen nieuw papieren snoepzakje te maken.

“En ik heb de schoenvulkalender ook bij de voordeur opgehangen. Kunnen ze gelijk zien wanneer ze weer langs moeten komen.” Vooral papa en mama zijn hier blij mee. Niet meer dan vier keer had Papa gezegd, dus vijf keer invullen is een risicootje nemen, maar we gaan het zien hoe coulant Sinterklaas en de Pieten zijn.

Tijdens het avond eten kwam er plotseling een schrikreactie bij de kleine meid. Met haar mond vol zegt ze “Ik ben wat vergeten! Ik moet mijn naam nog opschrijven op de schoenvulkalender anders weten de Pieten niet dat ik hier woon!” Papa en mama moesten wel een beetje lachen, en probeerde Emma te overtuigen dat dit echt niet nodig is. Zoveel kindjes wonen er niet in ons huis, was de redenering. Na het eten gauw douchen en naar bed, morgen is er weer een schooldag.

Zojuist is de kleine meid na anderhalf uur slapen toch nog eventjes uit bed gekomen om haar naam op de schoenvulkalender te zetten.“I dont want to take the risk that they are missing our house!”

Geen idee wat er in het koppie omgaat, maar je kan maar duidelijk zijn.

En voordiegene die het echt willen weten, de schoen (de grootste die ze heeft) is zojuist gevuld!

13 November 2024

Je kunt maar duidelijk zijn -part 1

12 November 2024

Grote problemen in Australie

Vandaag is het Sinterklaasjournaal weer van start gegaan en dochterlief keek hier al enkele dagen naar uit. De openingsmuziek was dan ook weer een lust voor het gehoor en de reden dat er een kreet vanaf de ontbijttafel kwam die ook de buren vast wakker hebben gemaakt; SINTERKLAASJOURNAAL!!!! De rest van het ontbijt werd met de laptop op schoot in de woonkamer gekeken. Het heeft voor mij wel iets herkenbaars als het bord op schoot bij de studio sport uitzending op zondagavond 19.00 uur. Maar dat was vroeger, dit is nu.

2 November 2024

Ode aan de vrouw

In oktober was ik alweer 7 jaar getrouwd. Wat gaat de tijd toch snel. Nimmer heb ik zo lang een relatie gehad met iemand, maar het voelt nog steeds goed. Dat wil niet zeggen dat alles normaal en perfect gaat, maar het is wel allemaal onder controle.

Het verschil qua cultuur, opvoeding, leeftijd en interesses blijken nog steeds geen belemmering te zijn in onze relaties. Hoewel, sommige onderwerpen kunnen beter vermeden worden in ons huwelijk. Tuinieren is voor mietjes, groene vingers heb ik nooit gehad en ik kan mijn tijd wel beter besteden. Een tuin is goed voor een BBQ en feestjes met mooi weer en dat is het. Ik ben geen fan van tuinieren mocht u het nog niet hebben begrepen. Maar tuinieren, wandelen, musea bezoeken ect, vindt zij dus heerlijk.

En als sportfanaat krijg ik bijvoorbeeld dan weer de meest verschrikkelijke dingen te horen over Max Verstappen (everybody can drive a car!), voetbal (running with 22 people behind a ball is fun?), de marathon(why are people doing that?) volleybal (simple. I became even street champion in my city when I was 9 years old) of wielrennen( the one in yellow always is the winner at the end) en dit soort opmerkingen zorgen nog weleens voor wat wrijving. Kreten als “in het wiel blijven”, “buitenspel staan”, “valse start” of “diep gaan” zijn na zoveel jaren van uitleg nog steeds iets wat, zoals zij het zegt, “nergens op slaat!”, en ik vraag me dan ook steeds af of ze het wel heeft begrepen. Bij de naam Kiplagat denkt ze aan eten. Ze weet wel wie Nadia Comenaci is, maar Michael Jordan, Steve Bradbury, Carl Lewis of Simone Biles zorgen voor een vreemde blik in haar ogen maar ook een teleurstelling, als blijkt dat ik namelijk niet praat over de buurman van de overkant, de vader van dat meisje uit groep 3, de moeder met die blonde haren van het schoolplein of die mevrouw met dat prachtige figuur en volle borsten, die elke dag voorbij loopt met haar hond.

Als ze het niet eens erg vindt dat ze die internationale sporters al niet ken, dan hoef en weet ik zeker dat ik het niet over de Nederlandse sporters Johan Cruyff, Rick Smits, Yvonne van Gennep, Sven Kramer of Anton Geesink moet gaan hebben. Oke, ze weet wie Rie Mastenbroek is, maar dat kan ook niet missen met zoveel foto’s in huis en het steeds weer moeten aanhoren van de prqchtige verhalen over Rie. En zelfs dan gaat het mis. Als ze iets anders zegt wat ze bedoeld, “Mestenbrook” , kan ik nog wel accepteren, maar “Iets met Olympische spelen 1935 van Barcelona, toch? “ is een brug te ver. Met een glimlach zeg ik dan nog wel “Bijna goed schat, in 1935 werd ze Europees kampioen, in 1936 werd ze in Berlijn 3 keer Olympische kampioen. Barcelona was in 1992.”. Maar haar reactie is toch vernietigend. “Nou ja dat bedoel ik, dat snap je toch wel! Niet zo moeilijk doen dan.” Hoppa, strijd en onbegrip!

En ondanks deze “bijzondere pijn” bij mij van de desinteresse in sport bij mij vrouw, ben ik toch blij met haar. Daar waar ik voorheen bij een eerste date al vaak genoeg wist als er nauwelijks sportinteresse was bij de dame in kwestie, heeft mijn vrouw vanaf het begin blijkbaar toch iets bijzonders. Het is bekend dat als Roemenen lange vingers hebben, dat dan niet altijd positief wordt ervaren en er politiewerk aan de pas kan komen, maar die vingers van haar vallen op. Nog steeds! Dat vindt ze leuk om te horen en ze laat ze dan ook trots zien. Ik geef haar dan ook graag complimentjes, hoe klein ze soms ook zijn. Veel dagelijkse complimentjes van haar hoef ik niet te verwachten, maar het is bijzonder om dingen waar te nemen waaruit blijkt dat ze aan me denkt en om me geeft.

Ze is een echt familiemens en het feit dat ze voor werk bijna 3 weken naar Roemenië kon gaan, was dan ook een grote beslissing. Voor het eerst een lange tijd weg van haar dochter, is natuurlijk niet niets. Met een klein beetje pushen van mijn kant door te praten over kansen, waardering, goed voor je CV en het kunnen combineren van familiebezoek, is er ondertussen dagelijks contact met haar in Roemenië, en de ene keer is er meer tijd voor een gesprek dan de andere keer. Het spreekt voor zich dat dochterlief de prioriteit is en dus de meeste aandacht krijgt. “Vergeet je niet om…” en voordat ze weg ging werd er een boekwerk gemaakt met kookinstructies en andere overlevings aandachtspunten. “Met jou ook alles goed?” En dan volgen er tussen ons beleefdheid dingetjes om te horen hoe zij is en hoe het verder met mij gaat. De afgelopen 17 dagen is er pas 2 keer uitgebreid met elkaar gesproken. Prettig om elkaar dan de tijd te geven.

Qua kennis over de verschillende faceten van opvoeding voor mijn dochter, ben ik getrouwd met een erudiete vrouw. Hoe zij dingen waarneemt, weet, aanschouw en hier in snel kan handelen richting dochterlief is voor mij bijzonder. “Wat is die rode plek bij haar gezicht?” Via de video call kan zij over een afstand van ruim 15.000 km, dingen dus wel direct waarnemen, die mij nog niet waren opgevallen. Nou ben ik ook kleurenblind en dus een rode plek zien is voor mij niet eenvoudig. Mooi excuus dacht ik zo. Dit soort oplettendheid van haar ervaar ik als bijzonder lief. Het heeft er onder andere ook voor gezorgd dat ik bij mijzelf meer innerlijke rust heb weten te vinden, dankzij haar.

Door alles zo op een rijtje te zetten, besef ik dat ik niet alleen trots op haar ben, maar ook blij dat zij in mijn leven is gekomen. Zij is een bijzondere meerwaarde voor mij. Misschien straks, als ik haar ophaal van het vliegveld na een lange en vermoeiende reis, zal ik het eens tegen haar zeggen. Zal ze vast fijn vinden. Maar niet zo fijn als ik het vind dat ze eindelijk weer terug zal zijn in Australië. Ik zeg het vaak hier tegen mensen in Australië, zakelijk leiding geven aan een grote groep mensen is veel eenvoudiger dan een dochter van 6 in het gareel houden. En dat bijna 3 weken achter elkaar!

Blij dat de vrouw onderweg naar huis is. Ik zal haar de komende periode maar eens verwennen, nu ik ondertussen nog beter weet wat ze allemaal doet in huis en met ons. Nog 1 nachtje slapen, gaat vast lukken….hoop ik.

30 Augustus 2024

Vol energie

De wekker gaat om 05.15 uur. Heel erg vroeg voor mij, maar de reden is dan ook special. Met een eerste kop koffie ondertussen in mijn hand worden er voorbereidingen getroffen. Ik zal namelijk aanwezig gaan zijn bij een kerkdienst om 06.00 uur. Niet lijfelijk maar online. Het is aanstaande zondag vaderdag in Australie en de school van Emma besteed hier extra aandacht aan. Op zich leuk, maar als je aan de andere kant van de wereld woont een klein beetje lastig, qua tijd.

De korte kerkdienst begon om 14.00 uur plaatselijke tijd, en met een directe videochat verbinding kon ik er zo toch bij zijn(met dank aan mama). Tijdens de kerkdienst was er passende muziek van Chris Tomlin & Pat Barrett (Good good father) en werd er een powerpoint presentation getoond met de diverse papa's en de kinderen. Tijdens de dienst moest mama een paar keer ingrijpen want papa en Emma waren soms een beetje afgeleid, door gekke dingen richting elkaar te doen. Emma stak haar beide vingers in haar neus terwijl papa met een sok over zijn hoofd aan het goochelen was. Kortom er werd gelachen maar wel zachtjes.

Na de korte kerkdienst werd de klas bezocht en liet Emma zien wat ze allemaal gemaakt had voor vaderdag. Er kwam een papieren gereedschapkist tevoorschijn en op de verschillende gereedschap artikelen stonden teksten.

Zo stond er op de zaag: My dad always says.....(antwoord Emma) Don't give up!En op de boor stond: My dad taught me how to.....(antwoord Emma) Ride my bike an go fishing. Be funny and surprise my mum. En zo kwamen er meerdere gereedschappen met teksten voorbij waarvan ik de moersleutel wel de leukste vind. Daar staat namelijk op vermeld : My dad is really good at..... (antwoord Emma) volleyball and showing courage.

De kleine meid krijgt gelukkig genoeg mee van de opvoeding, ook de goede dingen.

En als je dat dan allemaal mag meemaken, dan besef je dat je maar een blij mens moet zijn. Zeker als er vandaag een drukke en lange dag voor de boeg staat. Er wordt vandaag verhuisd! Mijn moeder heeft een andere woning gevonden. Na meer dan 70 jaar woonachtig te zijn geweest op Voorne-Putten Rozenburg, gaat ze vandaag deze regio verlaten, op weg richting de zoon en kleinkinderen. Met een kleine truck moeten de spullen worden ingeladen en vanavond afgeleverd worden op het nieuwe adres in het midden van het land. Het zal een vermoeiende dag worden maar met de nieuwe energie die ik vandaag mocht ontvangen via de videochat vanuit Melbourne, gaat me dat zeker lukken! Nog wel eventjes een nieuwe kop koffie nemen.

Prettige vaderdag...voor de Australische papa's dan.

22 Augustus 2024

Allemaal gebeurd in het TeamNL Huis, bij Foodtruck 1!

“He Australische patatbakker, mag ik heel gauw een bakkie met die gefrituurde aardappelstaafjes van je, zonder saus!”.

Ik sta met mijn rug naar het frituur toe, maar ik herken direct deze stem. “Heee.. gozer…., hoest nou met je?” antwoord ik enthousiast en terwijl ik mij omdraai zie ik een hand over de toonbank verschijnen. In een flits hebben mijn hand en de andere hand elkaar gevonden en er verschijnt een grote glimlach op onze gezichten. “lang geleden man!” vervolg ik het gesprek en er volgt een heen en weer conversatie. “Ik had je wel verwacht op dat overnamefeestje van mij en mijn moeder in april 2013. Je hebt toch wel die uitnodiging ontvangen?” vraagt de vriend. Ik antwoordde “Die heb ik ontvangen, maar ik ben niet meer zo van die grote feestjes. Lachen naar mensen die ik niet ken, daar ben ik mee gestopt joh. Dat kan jij veel beter!” We moeten beide lachen omdat het zo herkenbaar is.

Ik merk ondertussen dat de andere 2 vrijwilligers in de foodtruck erg raar staan te kijken, nauwelijks bewegen en zelfs een beetje zenuwachtig worden en zich geen houding weten te geven, als ze merken dat de manier van communiceren tussen ons blijkbaar ongewoon is. Ik leg gauw uit aan de collega’s in de foodtruck dat dit een Olympische vriend is en we elkaar bij de Olympische winter spelen in Turijn 2006 voor het eerst hebben ontmoet. Er wordt gelachen en de 2 collega’s lachen zachtjes mee maar zijn nog steeds beduusd. De Olympische vriend vult aan dat het een bijzondere ontmoeting was. “….en toen ik het schaatsstadion naar binnen wilde lopen als VIP, zag ik opeens dat kippenpak wat mij toeriep”. De Olympische vriend begint spontaan weer te lachen en ook ik kan mij lach niet inhouden. Beide hebben we scherp beeld van hoe dat er toen uit zag. Mijn Olympische vriend gaat vervolgens verder. “En weet je wat die toen tegen me zei?” kijkend naar de 2 collega’s in de foodtruck, die beide met grote ogen en vol verbazing merken dat ze onderdeel zijn geworden van het gesprek. “Gaat u zich wel een beetje gedragen daarbinnen, anders moet ik er voor gaan zorgen dat u het stadion uitgezet zal gaan worden. Dat had nog nooit iemand tegen mij gezegd. Fantastisch!” Nu krijg ook ik de slappe lach en beide staan we te schateren. Mooie tijd was dat toen. “Misschien verstandig om niet alles te vertellen aan deze collega’s over toen.” En geef de Olympische vriend ondertussen een knipoog.

“Willen de mannen om je heen misschien ook een bakkie patat, of hebben de heren liever een broodje kroket?”. Uiteindelijk is de bestelling compleet, 6 patat en 8 broodjes kroket, waarvan 1 groentekroket. “Jullie verkopen hier geen bier, toch?” maar ik moet de Olympische vriend helaas verwijzen naar de andere bar. “Ben je alleen of zijn de meisjes erbij hier in Parijs?” vraag ik verder geïnteresseerd terwijl het hete frituurvet ondertussen zijn werk doet. Ik krijg als antwoord dat alleen de jongste thuis is gebleven. Met een glimlach zegt de vriend “Ik kan me nu niet meer losrukken aan de verplichtingen zoals toen in Turijn en Vancouver, maar ik heb het leuk. En jij?

Hoe kom jij in hemelsnaam in het TeamNL Huis terecht als patatbakker?” Nadat ik uitleg heb gegeven en dat ik ondertussen ook papa ben geworden, zijn de eerste kroketten klaar. Dat ik ondertussen in Australië woon en papa ben geworden was blijkbaar bekend. “Hoe weet je dat dan, via Facebook?” vraag ik een beetje verbaasd, maar de Olympische vriend zwijgt wijs. “Ik heb daar mijn mensen voor.” en zijn lach verraadt dat hij de waarheid spreekt.

“Zie je JP nog wel eens?” vraag ik de vriend, terwijl ik ondertussen check of de patat al goed gekleurd is. “Ja man, die is een van de adviseurs van mij geworden sinds 2022. Blijft een mooie kerel.” Ik kijk een beetje verbaasd naar de Olympische vriend. “Jan Peter Balkende is minister van Staat geworden? Oke, Ik denk wel een goeie voor je.” We praten ondertussen wat verder, en de eerste broodjes kroket gaan over de toonbank. Op de vraag of hij de gehele periode van de Olympische spelen blijft, merk ik een lichte teleurstelling. “Helaas niet, man. Toen ik nog IOC lid was moest ik wel blijven, maar nu roepen de verplichtingen in Nederland weer.” We praten nog eventjes verder tot het moment dat de Olympische vriend een tikje krijgt van een van de andere heren dat ze weer verder moeten.

Ondertussen was duidelijk geworden dat de 2 collega’s in de Food truck een beetje meer gewend geraakt waren aan de situatie. De jongste collega in de foodtruck vraagt dan ook nog gauw en ondeugend of ze een foto zou mogen maken, wat eigenlijk niet mag, maar de vriend komt met een gevat antwoord. “Ik maak wel een foto van jullie drieën.” Zonder enig tegenstribbelen gaan we naast elkaar staan. “Wel lachen dan. Ik snap dat werken met John vast lastig kan zijn, maar geef nu je mooiste lach.” Dat helpt want de lach van iedereen is zichtbaar. De foto wordt goedgekeurd en er wordt afscheid genomen. “Mocht je nog tijd hebben als je in Nederland bent, dan mag je ook een keer patat komen bakken bij ons thuis, in Den Haag!” en met opnieuw hard gelach, zie ik de Olympische vriend verdwijnen in de menigte.

“Leuk om hem weer eens te zien en te spreken”, zeg ik nog onschuldig tegen de collega’s in de food truck, maar ik merk dat er iets is veranderd. De ene collega is nog steeds volledig verbaasd over wat er allemaal is gebeurd de laatste 9 minuten bij deze, zoals hij het noemt bijzondere gebeurtenis en kan het nog steeds niet geloven, en de jongste collega is een beetje kwaad. Kwaad omdat nu niemand zal geloven dat Koning Willem Alexander de foto heeft gemaakt van haar en haar collega’s. “John, wat doe jij!?” is dan ook haar eerste verbaasde reactie naar mij toe, om vervolgens verder te gaan met communiceren. “Kan jij niet regelen dat ik toch nog een foto kan maken met de koning?” Ik kan een hoop, maar dit is ook voor mij een stapje te ver.

Terwijl de jongste collega van Food truck 1 naar de foto kijkt die door de Olympische vriend, ook wel bekent als Koning Willem Alexander van Nederland, gemaakt is, komt ook de teleurstelling weer boven. “Jezus heb ik weer! Hoe vertel ik mijn ouders dat ik een patatje heb gemaakt voor de koning, zonder enig bewijs? Dat gaan ze natuurlijk nooit geloven.” En ik moet er wel een beetje om lachen. “Wat lach je nou?” vraagt de jongste collega ondertussen, en moet hierbij ook wel een beetje meegiechelen. Ik denk eventjes na; zal ik het zeggen of niet? Ik heb namelijk wel een foto met mijn Olympische vriend! “Geloof toch niemand! Net zoals niemand zal geloven dat Koning Willem Alexander deze foto heeft gemaakt van ons in Food truck 1.” De jongste collega is nog steeds emotioneel verward. En toch is er iets van waar, maar wat?

Hoe dan ook, in het TeamNL Huis in Parijs was het altijd leuk om verschillende mensen te ontmoeten. Zowel nieuwe mensen, bekende mensen of oude vrienden. In een ontspannen sfeer was het dan ook altijd een feest bij Food truck 1! Food truck 1 was "The place to be!" Je moet er namelijk zelf wel iets voor doen om mooie herinneringen te maken………of gewoon iets verzinnen!

21 Augustus 2024

Bijzonder afscheid.

Er was een tijd dat het hebben van een groot penthouse, een mooie sportauto, veel vrienden en andere mooie spullen werkelijkheid voor mij was. Er werd hier dan ook hard en heel veel uren voor gewerkt, en mede hierdoor kon er dan ook weer weinig "echt" van van deze dingen worden genoten. Ik was te druk Er kon en werd simpelweg te weinig tijd en aandacht aan besteed. Altijd maar bezig zijn met zakelijke afspraken, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Het onderhouden van de zakelijke contacten en relaties, zorgde ervoor dat er weinig prive tijd over was. En als er dan een keertje geen diner afspraak stond met een zakenrelatie, dan werd de tijd besteed aan het bezoeken van familie en vrienden. Altijd druk, altijd aan, altijd bezig voor en met andere. Er was in die tijd dan ook nauwelijks aandacht voor mezelf. Roofbouw op mijn eigen lichaam, noemde een bevriende arts het eens.

Slechts eens in de 2 jaar waren de Olympische spelen de mogelijkheid om mijn "persoonlijke ik" de volledige aandacht te geven. Met oranje kleiding aan, pruiken op en klompen aan, werd er 2 weken lang volop genoten van de mooiste sportmomenten en kon ik weer nieuwe energie bijtanken.

Al snel bleek dat dit niet genoeg was, en om de aandacht voor de persoonlijke ik te optimaliseren, werd er een motorfiets gekocht. De ritjes op de Ducati Paso 750 zorgde ervoor dat ik mij weer voldoende met mezelf kon bezig houden en er nieuwe energie van kreeg. Geen gezeur van personeel, geen accountants met goedbedoelde nieuwe fiscale constructies, geen zakenrelaties met interessante vastgoed beleggingen en ook geen "aardig moeten zijn" tegen andere. En om de pret op de motorfiets te verhogen werd de grens opgezocht. Zo kwam de Ducati met regelmaat in Duitsland en werden zeer hoge snelheden behaald. Een broodje halen in Hamburg, Nurnberg, Heidelberg of Berlijn, gebeurde dan ook vaak in slechts een paar uur. Gelukkig zijn de wilde haren nu beduidend minder geworden( ik hoor mensen denken, John had haar?) en wordt er niet meer extrem hard gereden tijdens het tikketje doen met gestoorde vriendjes. Over sommige dingen praat je niet en maar weinig mensen wisten van de Ducati af.

Na de verkoop van de bedrijven in 2005 kwam de rust en het genieten van andere dingen. Vaak hele gewone en kleine dingen zoals het zitten op het dakterras met een glas whiskey midden in de nacht en dan naar de sterren kijken. Of het ouderwets plaatjes of LP's draaien op de draaitafel. Mooie mensen ontmoeten die puur zijn, ook al waren dit er maar weinig. De nodige ontspanning en nieuwe energie kwam niet meer alleen bij de Olympische spelen en de Ducati vandaan.

Er is veel gebeurd de afgelopen 20 jaar, waarvan ik mij nooit kon voorstellen dat het zou gaan gebeuren. Van financiele onafhankelijkheid als directeur met aanzien naar een vriendelijke meneer die in afrika mensen adviseerd en laat zien dat er veel meer mogelijk, dan wat zij zelf ooit hadden verwacht.

In de loop der jaren werden veel mooie spullen weggegeven of weg gedaan, alleen de Ducati Paso en de Olympische verzameling bleven. De Ducati stond in een hoekje in de garage van mij moeder stof te happen, maar wat was die telkens weer mooi om te zien! Er op rijden gebeurde al jaren niet meer, maar de Ducati dan maar verkopen gebeurde niet. Ik hoorde het goedbedoelde gezeur van vrienden en familie aan, maar de Ducati bleef. Te pijnlijk om te verkopen want wat je verkoopt ben je kwijt. Tegenwoordig ben ik ook iemand die meer aan het genieten is van mooie ritjes op normale snelheid, dan van het willen racen.

Nu ik woonachtig ben in Melbourne en mijn moeder op het punt staat om te gaan verhuizen, heeft de Ducati Paso 750 dan toch een nieuwe bestemming gekregen. Een buurman die ik de afgelopen 8 jaar regelmatig aan motoren heb zien sleutelen en poetsen in zijn garage, zag er wel een mooi project in. De glinstering in zijn ogen waren herkenbaar voor mij. Ik heb ze ook eens gehad voor dezelfde Ducati.

Sinds vandaag is de Ducati Paso 750 niet meer van mij. Voor mij een bijzonder afscheid. Niet alleen van de motor zelf, maar ook van een bijzondere periode. Het is mooi geweest. Ik heb de afspraak gemaakt dat als hij weer is opgeknapt, ik er nog wel een keertje een rondje mee mag rijden. Misschien is het eigenlijk veel verstandiger om dat juist niet meer te doen. Ik ben nu papa en haal mijn energie nu uit de kleine meid. Veel leuker toch?

Hoewel....

20 Augustus 2024

Bijzondere vriendschappen.

Ik ben nog steeds aan het bijkomen van mijn aanwezigheid bij de Olympische Spelen van Parijs 2024. Niet alleen fysiek maar ook mentaal.

Het is altijd weer leuk om Olympische vrienden van toen weer te ontmoeten nu. Het delen van prachtige herinneringen van de Olympische spelen van Sydney 2000 (iets met slim gratis bier regelen) Salt Lake City 2002(iets met stiekem VIP zijn in oranje kleding) Athene 2004(iets met prins Albert van Monaco en een onderbroek)Turijn 2006(iets met dansen op het Podium in het Holland Heineken Huis en niet te vergeten het kippenpak),Vancouver 2010( iets met stiekem schaatsen op een Olympische ijsbaan zonder schaatsen aan en dan weer heel snel wegwezen van de boze security mannen) en nog veel meer.

En ook al zie je deze Olympische vrienden door de jaren heen maar heel weinig, (eigenlijk veel te weinig!) het voelt weer als gisteren en blijven dan ook bijzondere vriendschappen.

Daarnaast zijn er ook weer nieuwe vriendschappen ontstaan. Vrijwilligers waar ik mee heb mogen werken. Verschillende hiervan hebben genoten van bovenstaande verhalen en waarmee nieuwe avonturen werden gemaakt.

Kortom, ook deze Olympische spelen waren leuk en bijzonder met de mensen om mij heen!

Nu de volledige aandacht op de verhuizing!

Maar op de laatste dag kwam er een verrassing voor mij. Ik mocht aanwezig zijn bij de uitzending van Studio Olympia van de NOS. Aan tafel de roeifamilie Florijn. Dochter en zoon Florijn hebben op deze spelen medailles gewonnen, en pa Florijn heeft in 1988 een gouden medaille gewonnen samen met Nico Rienks in 6.21,13 en in 1996 met de heren 8 in 5.42.74. Kijk en hier zit nu het leuke. Van de oudere Olympische spelen weet ik het nog wel, maar van nu niet meer. Heb ik nu last van Olympische dementie?

De familie Florijn was blij om met een Olympische fan op de foto te mogen. Met de complimenten van het mooie overhemd, gekregen van de toen 4 jarige dochter Emma voor vaderdag. Met trots gedragen op de eerst volgende spelen Emma! Zoals beloofd!

7 Augustus 2024

Bijzonder Parijs

"Wie is er wel eens eerder in Parijs geweest?" Vanuit de leiding van het TeamNL Huis kwam deze vraag aan het begin van de Olympische Spelen. Diverse mensen staken hun hand op. De vervolgvraag was wat er zo bijzonder was aan het bezoeken van Parijs. Veel mensen vertelde hun ervaringen van eerder, en toen het mijn beurt was om iets te vertellen en ik al verschillende keren het bezoeken van de toeristische gebouwen zoals de eiffeltoren had gehoord, gaf ik aan een grappige en onvergetelijke nep "bruidspaar wandeling" door Parijs centrum. Dat verdiende meer uitleg en werd na uitleg met veel hilariteit ontvangen door de veel jongere collega's. "Cool! Dat ga ik ook een keer doen!" Was de reactie van een student rechten.

Vandaag is het alweer precies 25 jaar geleden dat er door Parijs werd gewandeld in een nieuw pak en met een picknickkoffer. Deze gebeurtenis van toen is opnieuw het bewijs dat het verzamelen van mooie en bijzondere herinneringen, net zoals de vele Olympische gebeurtenissen over de afgelopen 32 jaar, heel belangrijk zijn in het leven. Geniet van de bijzondere maar ook dagelijkse dingen in het leven. Ze kunnen zo over zijn.

Ondertussen ben ik volgens collega's van het Teamnl Huis "oud en wijs" geworden. Jammer!

1 Augustus 2024

Prijs of waarde?

Op de OS 2024 zie ik weer mooie dingen gebeuren. Omdat ik in functie ben in het TeamNL Huis krijg ik beduidend minder mee van het sporten. De focus ligt op de food trucks en de uitvoering van verschillende diensten. Is er genoeg voorraad aanwezig en wat gaat er "hard"?. En met hard wordt bedoeld wat verkoopt snel en moet dus regelmatig worden aangevuld. Zo heb ik al verschillende keren150kg patat op een kar door het TeamNL Huis moeten vervoeren, en veel karton (lege dozen) weer weggebracht. Het patatbakken heb ik ondertussen tot kunst weten te brengen. (Nog geen klacht ontvangen) Ook het leeg halen van vrachtwagens en het in een treintje van mensen dan weer vullen van de koelcellen behoren tot de taken. En de diensten zijn bij de ingang tickets controleren en vragen beantwoorden. Met een dagdienst of avonddienst zou er dus tijd over moeten zijn om ook naar sporten te kunnen gaan. Maar na 7 Olympische spelen is mijn prioriteit nu anders. Weer fit en vol energie aanwezig zijn op de volgde shift vind ik belangrijker dan tickets scoren voor een sport en dan maar 3 uurtjes slapen.

Ik vind het dan wel weer leuk om te zien dat de jongere collega's wel van alles doen om tickets te bemachtigen. En sommige zijn daar dan weer handiger in dan andere. Zo hoor je in de ontbijtzaal regelmatig dat iemand naar de rugby gaat met die en die, en andere naar het roeien, beachvolleybal of hockey. En ook in de bus heerst een soort spanning rondom tickets. "Het lijkt me gewoon leuk om dat te zien." of "de sfeer was super leuk" zijn zinnen die ik al verschillende dagen mag horen.

Er is ook een groepje collega's die twijfelde. "Moet ik nu wel zo veel geld uitgeven voor een ticket?" Zo kwamen er vanmorgen twee jonge collega's( ik schat 20-22 jaar jong) naar mijn tafel tijdens het ontbijt, omdat iemand anders gezegd zou hebben "Ga maar met John praten!". Ze wilde wel naar een sport maar wisten niet precies wat en waarom de tickets zo duur zijn. Ik vroeg de dames wat ze het waard vonden om naar een sport te gaan en beiden zeiden onder de 100 euro per ticket. En toen ik vertelde dat dit niet mijn vraag was kwam er een leuke disussie op gang, waarbij ik ook sprak over mijn Olympische ervaringen van Barcelona 1992, Sydney 2000 en Athene 2004. Al snel viel het kwartje bij de dames en ze begonnen te lachen. "Dan is 100 euro eigenlijk niet duur". Door het delen van bijzondere gebeurtenissen op de Olympische spelen, probeerde ik duidelijk te maken wat er verschil is tussen een prijs van iets en de waarde van iets. Na 32 jaar beleef ik onder andere nog steeds mooie herinneringen aan de Spelen van Barcelona1992.

De collega's kochten bij mij aan tafel direct 2 tickets voor het beachvolleybal en moeten zich nu gaan haasten om niet te laat te komen bij het Beach volleybal. Ik kijk nu al uit naar hun verhalen morgen bij het ontbijt.

Ook ik ervaar hier in Parijs het verschil tussen prijs en waarde. Het is elke dag weer genieten ook al gaat niet alles zoals gepland achter de schermen. Oplossingen zoeken en de bezoekers goed bedienen zodat die niets zien of merken van bepaalde dingen. Volop genieten is dan ook het doel!

Dat ik aanwezig mag en kan zijn bij de Olympische spelen van Parijs 2024, zelfs al is het in een andere rol dan voorheen, is dan ook iets onbetaalbaars!

26 juli 2024

Mooie Olympische verhalen in het kort(4)

Olympische trauma’s

Als je veel Olympische hoogtepunten heb mogen meemaken, dan zullen er ook wel eens tegenvallers zijn.

Vancouver 2010 (De tering)Zo zal ik nooit vergeten dat ik in Vancouver 2010 ver van te voren een ticket wist te bemachtigen voor de finale snowboarden, omdat onze Nederlandse deelneemster Nicolien Sauerbreij het in de sneeuw goed deed. Het bereiken van de finale was een feit en daar had ik dus een ticket voor gekocht alweer maanden geleden. Maar op 25 Februari 2010 kwam de melding dat mensen met een B ticket voor 26 Februari 2010, niet bij het snowboarden aanwezig konden zijn omdat de tribune gesloten werd uit veiligheidsoverwegingen. Het ontdooien van het vele sneeuw was hier de oorzaak van. En zo kon het dus gebeurden dat ik de gouden race van Nicolien, en tevens de honderdste Olympische gouden medaille voor Nederland en de eerste Olympische Gouden medaille in de sneeuw voor Nederland, niet heb kunnen zien. Nog steeds flink de tering in, als ik het op zijn Rotterdams mag zeggen. De vip gasten en medewerkers van de radiostations waren er wel bij, mensen die over het algemeen weinig met sport hebben.

Atlanta 1996 (Erg!)Omdat ik in 1995 begonnen was met mijn eigen bedrijf en er al snel successen werden bereikt, werd het besluit genomen om niet naar de Olympische spelen van Atlanta te gaan. Bij het zien van de openingsceremonie kwam de twijfel, en bij het zien van de eerste wedstrijden van het Nederlands heren volleybalteam wist ik het zeker, ik moest toch naar Atlanta toe gaan want anders zou ik spijt krijgen. Het besluit was snel genomen, maar ik had nog helemaal niets geregeld. Geen tickets, geen slaapplaats en geen vliegticket. Dat werd een uitdaging in een tijd waarin Internet nog niet echt bestond en er mobiel alleen maar zakelijk gebruik van werd gemaakt door de hoge kosten. Via via kwam ik snel aan een telefoonnummer van het Holland Heineken House en er werd voor woensdag, vrijdag en zondag volleybal tickets besteld. Zo waren de tickets voor de kwartfinale, halve finale en finale heren volleybal een zekerheid. Meer tickets zou ik dan wel daar gaan kopen.

Het was ondertussen donderdagmiddag toen ik weg was naar Schiphol met een plan. Ik koop op Schiphol wel een ticket van een stoel die vrij komt, of die nog over zijn, maar dat viel even tegen. Het werd een rondje langs de verschillende vliegtuigmaatschappijen maar zonder resultaat. Omdat er misschien op het laatste moment een stoel vrij zou kunnen komen, verbleef ik de nacht slapend op een stoel, dichtbij de vertrekbalies van diverse vliegtuigmaatschappijen. Na 24 uur was er nog niets. Maar vrijdagavond, zeg maar nacht, dus laat krijg ik goed nieuws. Er is een vlucht naar Atlanta gevonden voor morgenochtend met een overstap in New York. Het is alleen een enkele reis want een terugreis is er nog niet. Op dat moment was ik al blij dat ik ernaar toe kon gaan, hoe terug dat zou ik daar wel gaan zien. Het vliegticket wordt betaald en ik word weer ouderwets enthousiast. In minder dan 10 uur zal ik gaan vertrekken en dus was het aftellen begonnen. Ik zou opnieuw een nachtje door gaan brengen op een stoel en het wekkertje wordt gezet. Bij het wakker worden bestel ik enthousiast een kop koffie en bekijk het nieuws. Zogenaamd breaking news via CNN want er is een bomaanslag geweest op de Olympische spelen in Atlanta. Ik ben in een shock, want de vele aannames van aanslagen zijn nu werkelijkheid geworden. Wil ik naar een sportevenement waar aanslagen worden gepleegd? En als ik iets later hoor via CNN maar ook NOS dat de beveiliging is verhoogd en er niet uitgesloten wordt dat er nog meer aanslagen zullen volgen, neem ik het besluit om niet naar Atlanta af te reizen. Het vliegticket is betaald maar kon niet meer worden teruggegeven. En weer thuis aangekomen bel ik naar het Holland Heineken House om te vermelden dat mijn volleybal tickets weer verkocht mogen worden.

En voor diegene die het niet meer weten, er volgde geen aanslagen meer en het werd een historische Olympische Volleybal overwinning voor het Nederlands heren volleybal team. Een gouden medaille werd gewonnen maar ik was er niet bij. Ik heb ondertussen wel 4 Olympische volleybal finales voor heren bijgewoond, maar niet diegene waar iedereen in Nederland het nog steeds over heeft.

Als een soort rouwverwerking ben ik ondertussen wel spullen aan het verzamelen rondom het Volleybal 1996 evenement. Zo ben ik in het bezit van een wedstrijdshirt, het trainingspak, het teamboek en 2 tickets van de heren volleybal finale van 4 Augustus 1996. Spullen waar ik als Olympische verzamelaar blij mee bent. En hoewel ik regelmatig de Olympische finale wedstrijd terug heb gekeken, precies weet welke spelers er in het team zaten, voelt het nog steeds als een gemiste kans.

De vele onvergetelijke en mooie Olympische ervaringen die ik de afgelopen 32 jaar wel heb kunnen beleven blijven dan ook heerlijke herinneringen, die vervelende momenten doet vergeten……(soms).

Laten we hopen dat er weer veel mooie herinneringen bij gaan komen in Parijs!

24 Juli 2024

Mooie Olympische verhalen in het kort (3)

Wat wil je dan zien? De afgelopen periode heb ik in Nederland veel vrienden en familie gezien die enthousiast reageerden op mijn besluit om deze keer niet naar de Olympische spelen te gaan als fanatiek bezoeker, maar als medewerker in het TeamNL Huis.

De meest voorkomende vragen die ik hoorde waren "Ga je dan geen spijt krijgen dat jezelf niets gaat zien?" en "Als je de kans zou krijgen, wat zou je dan willen zien?". Nou is het zo dat je als medewerker een Olympische ticket wordt aangeboden voor je betrokkenheid, dus is de kans groot dat ik wel wat zal gaan bekijken.

100m sprint mannen. Op de 4 Olympische zomer spelen die ik heb bezocht was ik telkens aanwezig bij de heren Volleybal finale en bij de 4 edities van de finale van de 100m sprint voor heren. Zo zag ik in 1992 in Barcelona de brit Linford Christie in een tijd van 9.96 winnen.("Dat je dat nog weet, joh!") Wat ook onvergetelijk was toen, was dat die oudere mevrouw uit GBR naast mij zo verschrikkelijk hard en erg vals het God save the Queen aan het zingen was. Wel vol emotie, dat dan weer wel. En in Sydney 2000 was het Maurice Greene uit USA die won in 9.87. Greene die na zijn gewonnen race zijn schoenen in het publiek gooit en de "vanger" deze voor een enorm bedrag weer weet te verkopen. Practige ervaring om daar bij te zijn geweest. En vier jaar later deed Maurice Greene dat in de zelfde tijd maar toen was het een 3e plaats. Justin Gatlin won toen goud in een tijd van 9.85. Een close finish waar nog niemand direct wist wie de winnaar was. En in Londen 2012 zag ik op de 100m. het Olympisch record sneuvelen doordat Usain Bolt uit Jamaica dit wist te verbeteren naar een tijd van 9.63. In Londen 2012 zag ik ook voor het eerst een Nederlandse deelnemer bij de 100m sprint finale. Churandy Martina werd 6e in 9.94. Het telkens weer aanwezig zijn bij een 100m sprint voor mannen, het zogenaamde koningsnummer van de Atletiek, is dan ook iets waar ik nog vaak aan terug denk.

Olympisch volleybal

"En de volleybal dan?" Als volleybal liefhebber spreekt het voor zich dat ik veel Olympische volleybal wedstrijden heb gezien. In Barcelona 1992 niet alleen de poule wedstrijden van het Nederlands heren en dames volleybal, maar ook de mannen wedstrijden op het einde. De halve finale tegen Cuba en de Finale tegen Brazilie. Die werd helaas verloren met 0-3 en de setstanden 15-12, 15-8, 15-5.(Dat je dat nog weet!). En in 2000 zag ik alle poule wedstrijden van het Nederlands heren team, de kwart finale tegen de latere Olympisch kampioen Joegoslavie waar de 1e en 3e set werd verloren en de 4e set nipt werd gewonnen met 32-30, maar waar ook nipt de 5e set werd verloren met 15-17. Later zou de coach van Joegoslavie zeggen dat die kwartfinale wedstrijd de mooiste was. In 2004 zag ik in de finale Italie verliezen van Brazilie met 1-3 en in 2012 zag ik Brazilie in de finale verliezen van Rusland met 2-3. Allemaal mooie en bijzondere herinneringen die door vrienden en familie worden aangehoord.

"Was jij er dan niet bij in 1996 Atlanta, toen het Nederlands Heren volleybal team de Olympische gouden medaille wist te winnen?. Dat was toch ook het sportmoment van de eeuw?" Vaak is het dan eventjes kort stil van mij kant voordat er een antwoord komt. "Het is al laat, ik ga maar weer eens gauw naar huis!"

Waarom ik er niet bij was in Atlanta en zelfs mijn volleybal finale kaarten heb verkocht? Een volgende keer zal ik het misschien vertellen...nog een laatste keer dan als trauma verwerking!

23 Juli 2024

Mooie Olympische verhalen in het kort (2)

“Je zal vast wel eens een Olympische sporter hebben ontmoet?” Dat kan je wel zeggen. De afgelopen 30 jaar is dat niet alleen op de Olympische spelen maar wereldwijd en op bijzondere locaties gebeurd. En toen de vervolgvraag kwam wie dan allemaal kwam er een rijtje namen. “Eric Heiden, Rie Mastenbroek, Pieter van den Hoogenban, Sven Kramer, Puck Brouwer, Gerrit Voorting, Johan Olav Koss, Hicham El Guerrouj,…” en toen werd ik onderbroken. “Wie is die Hicham El..nog iets?” Ik keek vreemd op dat deze sporter niet bekend was en begon te vertellen wat ik wist.

De Marokaan Hicham El Guerrouj was al vroeg een opvallende verschijning in de atletiek. Een lust voor het oog op de middellange afstanden en dan vooral de 1500m. Zo werd er in 1992 bij het wk junioren al een bronze medaille gewonnen als net 18 jarige. Zijn eerste grote successen kwamen in 1995. Op het WK indoor en het Wk outdoor werd het goud en brons. De Olympische spelen van Atlanta kwamen als geroepen voor Hicham, maar het werd een grote teleurstelling. De twee favorieten voor goud raakte elkaar ongelukkig, struikelde en Hicham eindigde uiteindelijk op de 12e plaats.

De jaren daarna werd door Hicham alles gewonnen op de 1500m, maar dan ook alles. Het wk, golden league, wk indoor, grand prix finales tot dat het moment kwam voor de OS 2000 in Sydney. Het werd verrassend genoeg sinds lange tijd geen goud maar zilver. De grote favoriet won dus nog steeds geen Olympisch goud. Tot de volgende OS werd er opnieuw alles gewonnen, en Hicham werd zelfs atleet van het jaar in 2001/2002/2003. Drie jaar achter elkaar gekozen worden als atleet van het jaar, laat zien dat de waardering groot was.

De revanche op het missen van Olympisch goud kwam uiteindelijk in Athene 2004. Eindelijk olympisch goud op de 1500m. , maar ook op de 5000m! Een sensatie want dat er door een atleet op de Olympische spelen zowel de 1500m als de 5000m werd gewonnen, was voor de laatste keer gedaan door de legendarische Paavo Nurmi uit Finland in 1924. Precies 80 jaar later gebeurde het pas weer door Hicham El Guerrouj, wat een bijzondere prestatie. Als Olympische spelen liefhebber ben je dan voor mij een held.

Om dan op de terugreis naar Nederland deze atleet op het vliegveld jn Athene te zien wachten in de hoek van de hal, zittend op de grond, verlegen en bijna onherkenbaar, terwijl er wel een fantastisch prestatie was geleverd enkele dagen daarvoor, was dan ook een beetje vreemd voor mij. Moet ik die man nu lastig vallen en mijn waardering uitspreken of hem met rust laten? Voorzichtig in zijn richting gewandeld, netjes mijn hoofd geknikt een een duim omhoog teken gegeven. Hierop een vriendelijke glimlach terug ontvangen en toen heb ik hem toch maar aangesproken en gefeliciteerd met zijn prachtige prestatie. De blijdschap was groot bij Hicham en er volgde een uniek en bijzonder leuk gesprek. Ik was erbij in Sydney 2000, zag zijn race en zijn teleurstelling van toen en ik was erbij in Athene 2004, en over beide races werd gesproken.

Voor het eerst in mijn leven vond ik het jammer dat we op tijd moesten gaan boarden, zonder vertraging. In het vliegtuig volgde nog een kort gesprek en in Amsterdam aangekomen kreeg ik nog een hand van deze grootse atleet. Hij bedankte mij voor het prettige gesprek en dat voelde raar. Een groot sportman die mij bedankt, terwijl ik juist hem moet bedanken als sportliefhebber.

De Olympische spelen zijn dan ook meer dan een groot sportevenement. Daar kwam ik in Augustus 2004 maar weer eens achter.

Dus ja, ik heb over de vele jaren al veel Olympische sporters mogen ontmoeten, en dat zijn telkens weer bijzondere en vaak onvergetelijke momenten.

Dat er in Parijs ook maar een paar van dit soort bijzondere momenten mogen volgen! Dat zou toch mooi zijn.

19 Juli 2024

PARIS, HERE I COME!

Na veel te lang wachten ben ik binnenkort eindelijk weer aanwezig in een stad waar op dat moment de Olympische spelen plaats vinden. Vanaf mijn eerste bezoek aan de Olympische spelen in 1992(Barcelona) is het nu voor de 8e keer in 2024. Deze keer in Parijs. Vanuit Nederland ben je er redelijk snel met de trein of auto, vanuit Melbourne duurde dat iets langer.

Mijn eerste keer Parijs was in 1996. Samen met Nicole Overvoorde werd oa de eifeltoren bezocht. In 1999 was ik er opnieuw. Eerst voor een kort en snel ziekenhuis bezoek aan een nichtje, en in August 1999 met Marielle van der Horst. Dat werd een onvergetelijke weekend, want wie loop er nou voor de lol als een getrouwd stel door het centrum van Parijs met een picknick mandje en een fles wijn?

De laatste keer Parijs was in juni 2017 voor een zakelijk bezoek, waar op een grote internationale beurs (Viva Technology) er betrokkenheid was met een start-up bedrijf, en waar toen serieus zaken werden gedaan rondom een innovatief koffiezetapparaat.

Telkens weer was een bezoek aan Parijs bijzonder. En dat gaat het vanaf volgende week opnieuw worden. Vrijdag 26 Juli 2024 beginnen de Olympische spelen van Parijs! Begin van dit jaar ben ik uit een grote groep vrijwilligers geselecteerd om in het Teamnl Huis te mogen werken tijdens de Olympische Spelen. En wie mij een beetje kent, weet dat er voor mij niets mooier is dan dat.

Kortom, Paris here I come! (En ja, ik zal zo nu en dan wel weer een leuk verhaaltje schrijven op Facebook. Mits het kan, want de prioriteit is het TeamNL Huis!)

23 Juni 2024

20 jaar later!

Vandaag, 23 Juni 2024, is het precies 20 jaar geleden dat ik als een van de 131 fakkeldragers, direct betrokken was bij het Olympische vuur van Athene 2004.

Laats kreeg ik de vraag of ik die fakkel nog had? Uiteraard! En niet alleen de fakkel waar ik mee gelopen heb, maar ook de kleding, de speciale postzegel met mijn naam erop en verschillende kranten artikelen. Allemaal materiaal waarmee ik kan laten zien als een soort van bevestiging, dat ik daadwerkelijk een Olympische fakkeldrager ben geweest.

Maar veel belangrijker dan het materiaal zijn de herinneringen aan toen. De mensen die erbij waren, de mensen langs de kant van de weg en de gevoelens van toen.

Sommige mooie dingen hoef je niet te zien, die kan je dromen! Ook nog steeds na 20 jaar!

7 Juni 2024

Olympische kaartjes

“Jonge, wat moet je ermee? Niemand wil die oude rommel toch nog hebben? Kranten, boeken, posters, programma boekjes, medailles, kleding, tickets en weet ik wat niet meer. Gooi weg joh. En je blijft al die Olympische spullen maar bewaren in mijn garage. Je kijkt er nooit naar!”

Zie hier de motiverende woorden van mijn moeder over de afgelopen 10 jaar. Sinds de dag dat ik haar garage mocht gebruiken als opslag, en ze er al snel achter kwam dat de Olympische verzameling veel meer was dat ze had verwacht. Sindsdien zag ze mijn Olympische verzameling als rommel. Het was dan ook direct duidelijk dat deze niet op de juiste waarde werd geschat.

“Wie wil er nou nog iets betalen voor die oude kranten? Je bent hartstikke gek dat je ze bewaard!”

Mijn Olympische vrienden denken er anders over. Het volgende gebeurde in 2004; “Ben je thuis?” Vraagt een vriend via de telefoon. “ Ik ben voor mijn werk in Rotterdam omdat wij in Groningen het kantoor aan het verbouwen zijn, en ik wilde even langs komen.” Altijd leuk als vrienden bellen. Ik antwoord positief en zeg dat ik koffie zal klaar zetten. “Nou ik heb eigenlijk weinig tijd, maar ik wilde vooral eventjes je woonkamermuur weer eens bekijken. Heb je nog nieuwe Olympische spullen gekocht, de laatste tijd?” Ook dit wordt positief beantwoordt. Bij binnenkomst krijg ik van de vriend nog wel een hand, maar hij loopt direct naar mijn woonkamer waar 2 wanden helemaal vol hangen met Olympische spelen. Aandachtig bekijkt hij de spullen die er hangen of liggen. Mooie herinneringen komen er terug bij het zien van foto’s. We praten wat over toen en de Olympische vriend zegt dat het altijd zo prettig is om hier te zijn. Tevens komt er spijt van het feit dat hij al zijn Olympische kaartjes nooit heeft bewaard. “Ik had ze graag van je gekocht!” Zei ik met een glimlach, maar daar ging het niet om. “Jouw verzameling heeft vooral een prachtige emotionele waarde die financieel onbetaalbaar is. Dank dat ik weer eventjes binnen mocht komen.” “Echt geen koffie?” Maar hij moest weer gauw door. Alles bij elkaar was de Olympische vriend slechts 20 minuten binnen. Het gaat dus om de prachtige emotionele waarde en de prettige herinneringen en niet om het geld.

Vandaar dat de Olympische spullen niet weg werden gedaan door mij, maar ik regelmatig in de garage stond om weer eventjes wat op te zoeken en zo weer een Olympische herinnering te beleven. Prachtige tijd. Wie kan nou zeggen dat die Ellen van Langen goud heeft zien winnen in Barcelona 1992. Of Pieter en Inge heeft zien schitteren in Sydney en Athene? Of Irene en Sven op het ijs. Of de hockeyers….. ik zal stoppen voordat het wat overdreven over zal komen.

Ik verblijf momenteel tijdelijk bij mijn moeder, in voorbereid op de Olympische spelen in Parijs. Mijn moeder is een aantal dagen weg en dat zorgt ervoor dat ik de garage aan het opruimen ben en zo mijn Olympische verzameling wat kan uitzoeken en sorteren, zonder dat er gezeur komt. Spullen worden uit de garage in de woonkamer gezet waar ik op mijn gemak door de Olympische verzameling heen kan gaan, en deze ook kan laten liggen om de volgende dag weer direct verder te kunnen gaan.

Ik heb zojuist alle Olympische kaartjes uitgesorteerd en dat was al een hele klus. Straks nog de Olympische pins, kleding en kranten uitzoeken. Dat gaat nooit lukken voordat mijn moeder weer terug is. Momenteel is het tijd voor een paar boterhammen en deze wordt met een glas melk erbij, opgegeten bij de Olympische tickets. Ik zit op de grond en bekijk op het gemak de vele Olympische tickets. O nee, o nee! Daar gebeurt het weer!!! Mooie Olympische herinneringen komen er weer aan.

En dan zijn er mensen die zoiets moois willen weggooien! Eeuwig zonde zou dat zijn. Toch?

20 Mei 2024

Aandacht geven aan iets.

Over 100 dagen beginnen de Paralympische Spelen van Parijs.

IN NEDERLANDAls ik vanuit Australie het nieuws in Nederland volg, dan ben ik verbaasd, teleurgesteld en verwonderd. (1) De politieke gebeurtenissen rondom het gaan realiseren van een nieuw kabinet, zorgen al geruime tijd voor negatieve energie bij veel mensen. Veranderingen in een proces geeft nu eenmaal verandering in emoties waarbij het gaan aanpassen en accepteren van iets anders nogal lastig blijkt te zijn. (2) Ook volop aandacht in de media voor dit. Volwassen mensen die elkaar via een landelijke krant excuses aanbieden omdat dit blijkbaar verlangd wordt van de ander (een partijleider in de politiek) en omdat het een eigen belang heeft om mogelijk de belangrijkste man van het land te worden, namelijk minister president. Wat een vreemde manier van solliciteren! 3. Ook volop aandacht in de media voor dit. De zogenaamde demonstraties op de Nederlandse universiteiten door studenten, waar de realiteit is dat het vaak vooral niet studenten zijn die het hardst schreeuwen en eisen stellen. Hierdoor loopt het vooral uit op rellen en er vinden zo vervelende gebeurtenissen plaats tegen de politie. Veel huilie huilie als demonstranten niet luisteren naar de politie op de verschillende verzoeken om te vertrekken, maar wel willen aantonen of zelfs eisen, dat ze respect verlangen en er onterecht geweld tegen hun wordt gebruikt. Waarom eisen demonstranten van universiteiten eigenlijk verschillende lijsten?

Het is telkens weer een soort strijd van wij tegen zij. De houding van “Ik wil dat niet” is prioriteit, maar het beginnen te luisteren en proberen te begrijpen van een ander gebeurd nauwelijks nog, laat staan het vinden van oplossingen. Wat is er mis gegaan? Dat er duidelijkheid moet komen met nieuwe regels heeft nu eenmaal consequenties. De grenzen dicht? Harder straffen van tuig? De taak van de gekozen volksvertegenwoordigers om hierover beslissingen te gaan nemen. En gaat het nu echt zo slecht als in de diverse talkshows op TV steeds maar weer wordt beweerd? Is dit de aandacht die men geeft via de media?

Het maakt me steeds weer een beetje verdrietig vanaf de andere kant van de wereld als ik aan Nederland denkt.

VANUIT AUSTRALIE Vanmorgen mijn dochter naar school gebracht en onderweg hadden we samen lol om… eigenlijk niets. Gewoon lachen en een beetje raar praten zoals je dat doet met een 6 jarige. Ik kijk altijd weer uit naar deze 10 minuten wandeling, ook al verschillen ze telkens weer. Nadat ik nog een dikke knuffel kreeg bij het klaslokaal en ik de juf gedag had gezegd kwam ik terecht in de supermarkt waar een brood en melk werd gekocht. Betalen gebeurd tegenwoordig al jaren bij de scankassa en moet je dus zelf doen, maar toch maak ik vaak een praatje met een van de supermarkt medewerkers die bij deze scankassa’s staan te controleren. Altijd gezellig. Bij het naar buiten lopen zie ik de verschillende ochtendkranten liggen en deze keer zag ik iets bijzonders op de voorpagina van The Age.

“100 Days to go!” Met het logo van Channel 9, IPC & Stan.Sport en daaronder de tekst “Your home of the Paralympics”

Is dit echt voorpagina nieuws op een landelijke krant in Australie? Prachtig! Zou zoiets in Nederland ook kunnen? Wordt Nederland bij het wakker worden straks verrast met “100 dagen tot de Paralympische Spelen in Parijs” aandacht? Ik heb mijn twijfels als ik zie waar de aandacht vooral ligt. Hoe dan ook het geeft mij een prettig gevoel dat er in Australië gemeende aandacht is in de media voor de komende Paralympische spelen in Parijs. Hier wel!!

En als ik de supermarkt uitloop krijg ik ook nog eens een knipoog van de regenboog die vanuit zee over ons dorpje straalt.

Voorlopig nog maar eventjes in Australie blijven. Wat denk jij?

5 Mei 2024

Als deze papa een Nederlandse DJ op de Australische radio hoort gaat hij elke keer weer uit zijn dak!!!

DJ-Tiesto met Traffic brengt hem weer terug naar de Olympische spelen van 2004 in Athene, waar DJ-Tiesto niet alleen bij de openingsceremonie actief was, maar ook in het Holland Heineken House!

Gaan we nog een Populaire Nederlandse DJ zien in het TeamNL Huis tijdens de Olympische spelen van Parijs in Juli/Augustus dit jaar?

27 April 2024

Koningsdag in Melbourne!

21 Maart 2024

Lieve juf van Emma,

Ik kan u zeggen dat Emma sinds kort weer beter is. Sorry dat ik haar vandaag moest ziek melden maar het jaarlijkse race-virus kwam plotseling weer terug. U was ook een heel klein beetje moeilijk te verstaan toen ik u belde, dus vandaar dat ik de telefoonverbinding verbrak toen u vroeg waar ik precies was. Het was volgens u een beetje een herrie op de achtergrond, We hebben sinds kort nieuwe buren dus misschien hoorde u dat.

Emma heeft vandaag een paar flinke knuffels gekregen van andere, en voor de zekerheid heb ik haar de gehele dag regelmatig gefotografeerd om te zien hoe het met haar ging. Het feit dat ze veel aan het genieten was en dus ook regelmatig met een glimlach en een ijsje in haar hand gezien werd klopt dus wel. Ze is weer beter.

Morgen is ze gewoon weer op school!

Groetjes van de papa van Emma.

Ps: morgen brengt mijn vrouw Emma naar school en ik ben moeilijk te bereiken mocht u willen bellen. Iets met veel herrie op de achtergrond en het weer ontmoeten van wat Nederlandse vrienden die hun nieuwe auto willen laten zien.

Tot maandag!

20 Maart 2024

BIJZONDERE PRESTATIE

Vandaag heb ik een gesprek gehad met iemand over de Formule 1 en dan vooral over Red Bull racing team en voornamelijk de Nederlander Max Verstappen, coureur bij Red Bull racing.

Het werd een flinke discussie, omdat ik te horen kreeg dat de presentaties van Red Bull en vooral die van Max Verstappen niet zo bijzonder zijn. Dat mag iemand vinden, maar daar hoef ik het dan niet mee een te zijn. Ik sloeg aan bij de uitspraak "They are very lucky." Lucky? Red Bull racing heeft het seizoen 2023 in de Formule 1 van de 22 races er 21 races van gewonnen. En van die 21 races was het 19 keer Max Verstappen die won. Sterker nog, vanaf 7 Mei 2023 tot nu toe heeft Max Verstappen onafgebroken 20 races gewonnen, zonder dat er ook maar iemand anders op het hoogste plekje op het podium kwam te staan. De race in Melbourne aanstaande zondag kan race nummer 21 worden. Toen ik uitleg probeerde te geven dat er zo nu en dan misschien vast wel eens geluk bij kan komen kijken, maar dat het echt niet alleen maar een kwestie kan zijn "van geluk hebben!" werd ik onderbroken.

Blijkbaar was het alleen maar een kwestie van geld dat er races gewonnen werd. Wie het meeste betaald krijgt de beste auto's en coureurs. En op mijn vraag waarom Ferrari of Aston Martin dan niet meer winnen, kwam de belediging dat dit een domme opmerking was. De andere teams in de Formule 1 besteden nu eenmaal minder geld in racen dan Red Bull.

Soms moet je een discussie wel eens stoppen omdat de andere persoon niet op jouw level zit van denken, luisteren en proberen te begrijpen. Feiten accepteren is voor veel mensen nog steeds lastig.

Onderstaande foto laat de prijzen zien die Red Bull racing in het seizoen 2023 in de Formule 1 heeft gewonnen. Het lijkt mij een bijzondere prestatie, maar heb gemerkt dat niet iedereen het blijkbaar bijzonder vindt.

Hoe dan ook, ik zal opnieuw ( of nog steeds) blij zijn als ik aanstaande zondag het Wilhelmus weer kan horen in Albert Park!Wat zal dat opnieuw een prestatie zijn van Red Bull / Max Verstappen!

23 Februari 2024

Wat een start!

De wekker gaat midden in de nacht. Het is 4.00. Koffie is nodig om de ogen weer in de normale stand te krijgen. Bijna 4.30 uur en het omkleden in het sporttenue is gedaan. Nog even gauw het internet op om het laatste nieuws te bekijken en dan op weg naar de volleybaltraining. Het is nog donker buiten als er iemand plotseling naast me staat met een deken om haar heen en mij feliciteert. Happy birthday papa! Of ik de taart niet wil vergeten voor het volleybal team die Emma en mama gisteren speciaal gemaakt hebben. Ik mag de doos pas openen in de sporthal waar de spelers bij zijn. O jee, als er maar geen “bijzondere tekst” op de taart staat. 5.00 uur en ik zit in de auto en luister naar de podcast van Parawatcher Robin Wubben. Een aanrader! Altijd lekker wakker worden op die manier. 5.45 uur aangekomen bij de school en het volleybalveld opgezet. 6.00 uur de training start en de spelers zijn benieuwd wat er in de doos zit. O je bent jarig? Van harte coach!! Dan het moment…..de doos gaat open en daar is de taart!! De tekst valt 100% mee en er is aandacht besteed door het thuisfront aan de layout! Het is een volleybaltaart!!

Dat ik ouder word kan je ook zien aan de vorm van de taart. Het is een jaren 80/90 volleybal-bal uit de tijd dat ik nog de bijnaam “Molten Johnny” werd genoemd. Iets meer haar op het hoofd en 25 kilo lichter.

De spelers willen graag een stukje proeven van de taart. Eerst trainen jongens!!

Vanmiddag de kleine meid uit school halen want dat vroeg ze special. Volgens mij doe ik dat altijd op vrijdag maar deze keer is het volgens haar special. We gaan het zien.

Wat een mooie start van mijn verjaardag!! Dat die maar lang mag duren!!